วิทยาศาสตร์สมองในภาพถ่าย: สร้างอารมณ์และเรื่องราวจากเอฟเฟกต์ภาพ | Knowledge #134

เมื่อดูภาพถ่าย สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาคือความสว่าง ความคอนทราสต์ และการเคลื่อนไหว องค์ประกอบเหล่านี้ถูกประมวลผลใน "Attention Layer" และดึงดูดความสนใจของผู้ชมในทันที

ข้อมูลภาพถูกประมวลผลเบื้องต้นที่เรตินา จากนั้นส่งผ่าน LGN (nucleus geniculatum laterale) ไปยัง V1 (primary visual cortex) ในขั้นตอนนี้ สมองจะจัดระเบียบข้อมูลภาพอย่างคร่าวๆ และเน้นส่วนที่สำคัญ นอกจากนี้ ส่วนหนึ่งของ "สมองจิ้งจก" ที่เรียกว่า SC (superior colliculus) จะควบคุมการเคลื่อนไหวสะท้อนที่ดึงดูดสายตาโดยอัตโนมัติ

การใช้ "Attention Layer" อย่างมีประสิทธิภาพ จำเป็นต้องจัดวางความคอนทราสต์และความสว่างในภาพอย่างชาญฉลาด และรวมองค์ประกอบที่มีการเคลื่อนไหว

ถัดไป สมองจะเริ่มประมวลผลข้อมูลภาพในระดับที่สูงขึ้น ซึ่งเป็นหน้าที่ของ "Organization Layer"

ใน V2 (secondary visual cortex) รูปร่าง เส้นขอบ ความสมมาตร และการเคลื่อนไหวจะถูกวิเคราะห์ และผ่าน Dorsal Stream (เส้นทางด้านหลัง) เพื่อจับความสัมพันธ์เชิงพื้นที่และความลึก นี่คือขั้นตอนที่กฎการจัดองค์ประกอบ เช่น เส้นนำสายตา กฎสามส่วน และอัตราส่วนทองคำ ถูกนำมาใช้ การใช้เส้นโค้งหรือการจัดวางที่มีความลึกเพื่อดึงดูดสายตา จะกระตุ้นการรับรู้เชิงพื้นที่ของสมองและนำความเป็นระเบียบมาสู่ภาพถ่าย

การจัดวางวัตถุในภาพให้มีเส้นทแยงมุมหรือความลึก จะให้ความหมายเชิงพื้นที่แก่สมองของผู้ชม ทำให้ภาพถ่ายดูมีมิติมากขึ้น

ใน "Emotion Layer" ความสำคัญอยู่ที่ว่าภาพถ่ายมีผลต่ออารมณ์ของผู้ชมอย่างไร ในขั้นตอนนี้ ข้อมูลภาพจะกระตุ้นปฏิกิริยาทางอารมณ์ตามประสบการณ์ในอดีตหรือพื้นฐานทางวัฒนธรรม ตัวอย่างเช่น แสงนุ่มนวลหรือสีโทนอุ่นจะสร้างบรรยากาศที่สงบและปลอดภัย ในขณะที่แสงแรงและโทนสีเย็นจะสร้างความตึงเครียดและดราม่า

นอกจากนี้ การใช้สีและแสง รวมถึงพื้นผิวก็มีผลต่ออารมณ์เช่นกัน พื้นหลังที่มีพื้นผิวหยาบอาจสร้างความรู้สึกไม่สบายใจหรือความตึงเครียด ในขณะที่วัตถุที่มีพื้นผิวเรียบจะให้ความรู้สึกสงบและมั่นคง สมองจะใช้ข้อมูลเหล่านี้ในการกระตุ้นปฏิกิริยาทางอารมณ์ ทำให้ผู้ชมสามารถเชื่อมโยงกับภาพถ่ายได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น

ภาพถ่ายไม่ได้เพียงแค่ดึงอารมณ์ออกมาเท่านั้น แต่ยังมี "Narrative Layer" ที่สำคัญที่ทำให้สมองของผู้ชมรู้สึกถึงเรื่องราวหรือความหมายเบื้องหลัง

ในขั้นตอนนี้ สมองจะสร้างความสัมพันธ์หรือเรื่องราวระหว่างองค์ประกอบต่างๆ ในภาพถ่าย โดยใช้เบาะแสทางสายตา การจัดวางบุคคลหรือทิศทางการมองของพวกเขา รวมถึงพื้นที่ระหว่างวัตถุ เป็นเบาะแสสำคัญในการตีความเรื่องราว องค์ประกอบพื้นหลังหรือการจัดวางสิ่งของก็ช่วยเสริมเรื่องราวและทำให้ภาพถ่ายมีความสอดคล้อง

สมองสามารถตัดสินได้ทันทีว่าฉากในภาพถ่ายจะพัฒนาไปอย่างไร หรือเหตุการณ์ใดที่ถูกบอกใบ้ ทำให้ผู้ชมรู้สึกถึงเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในภาพถ่ายได้อย่างเป็นธรรมชาติ

ภาพถ่ายที่สร้างความประทับใจลึกซึ้งให้กับผู้ชม มักมีส่วนเกี่ยวข้องกับสัญลักษณ์หรือสัญลักษณ์ที่อยู่ใน "Symbolism Layer"

สมองจะตีความองค์ประกอบทางสายตาไม่ใช่เพียงแค่วัตถุ แต่เป็นแนวคิดนามธรรมหรือสัญลักษณ์ เช่น ต้นไม้สื่อถึงชีวิตหรือการเจริญเติบโต ท้องฟ้าสื่อถึงอิสรภาพหรือความหวัง ในขั้นตอนนี้ องค์ประกอบหรือสีในภาพถ่ายจะได้รับความหมายเชิงสัญลักษณ์ตามพื้นฐานทางวัฒนธรรมหรือประสบการณ์ส่วนบุคคล

นอกจากนี้ การใช้แสงและเงา หรือองค์ประกอบที่ตรงกันข้าม เช่น ความเยาว์วัยและความชรา สามารถสื่อสารธีมหรือข้อความเชิงนามธรรมได้ สมองจะตีความสัญลักษณ์เหล่านี้และพยายามทำความเข้าใจความหมายหรือข้อความที่ซ่อนอยู่ในภาพถ่าย