การจับภาพช่วงเวลาหนึ่งในชีวิตประจำวัน | 10 คำถามถึง masashi7069 | ISSUE #46

เกิดปี 1979 ที่จังหวัดชิงะ และได้ย้ายไปโตเกียวโดยบังเอิญในช่วงเริ่มงาน

ตั้งแต่ปี 2018 ได้ย้ายไปประจำที่กรุงเทพฯ ประเทศไทย เมื่อ 3 ปีก่อน ได้พบกับกล้อง〈Ricoh GR3〉เป็นครั้งแรก และสนุกกับการถ่ายภาพในชีวิตประจำวันในไทย รวมถึงการเดินทางทั้งในและต่างประเทศ

เมื่อเร็ว ๆ นี้ ได้เพิ่ม〈Sony α7IV〉เข้ามาในคอลเลคชั่น และหลงใหลในภาพถ่ายดวงดาว
ในปี 2024 ได้รับเชิญจากเพื่อนร่วมถ่ายภาพให้เข้าร่วมงานแสดงภาพถ่ายในกรุงเทพฯ และได้ค้นพบความสนุกในการพิมพ์ภาพ

คิดว่าครั้งแรกที่ถ่ายภาพคือตอนอายุ 12 ปี ด้วยกล้อง ‘ฟูจิคัลเลอร์’ ที่ถ่ายได้ 24 ภาพ

แม้จะเป็นเรื่องเมื่อกว่า 30 ปีที่แล้ว แต่ยังจำได้ชัดเจนถึงความรู้สึกเสียดายที่ถ่ายได้แค่ 24 ภาพ

เมื่อถ่ายภาพทิวทัศน์หรือรถไฟที่ชอบในทริปครอบครัว ฟิล์มหมดอย่างรวดเร็ว และภาพที่ได้ไม่สวยเหมือนในนิตยสาร จึงไม่ได้หลงใหลในภาพถ่ายในตอนนั้น

เพราะสามารถแสดงอารมณ์ในขณะนั้นผ่านการรีทัชและการพัฒนาภาพได้ และในระหว่างการทำงานนั้น รู้สึกเหมือนได้กลับไปยังสถานที่และเวลานั้นอีกครั้ง จึงรู้สึกเหมือนได้เดินทางครั้งที่สอง

สนุกกับการถ่ายภาพสแนปและภาพทางช้างเผือกด้วยเลนส์ซูมที่〈Sony α7IV〉ไม่สามารถจับได้ด้วยตาเปล่า
ไม่ว่าจะเป็นในไทยหรือประเทศอื่น ๆ การถ่ายภาพกลายเป็นปัจจัยสำคัญในการเลือกจุดหมายปลายทางการเดินทาง

เมื่อมีการเดินทางไปต่างประเทศบ่อยครั้งหรือทำงานหนักจนเหนื่อยล้า จะไม่ออกไปไหนรวมถึงการออกไปทานอาหารนอกบ้าน และพักผ่อนอยู่ที่บ้าน

สำหรับฉัน การเดินทางรวมถึงการเดินเล่น และตอนนี้การเดินทาง = การถ่ายภาพ จึงเป็นเวลาพักผ่อนจากกล้อง

เพราะกลัวพลาดโอกาสในการถ่ายภาพ จึงพก〈RICOH GR3〉ติดตัวไว้เสมอ แต่ในช่วงนั้นแทบไม่มีโอกาสหยิบกล้องออกมา

แม้จะมีเหตุการณ์เกิดขึ้นขณะเดินในเมือง แต่ตาของใจก็ไม่เห็น

การที่ลูกชายของฉันเกิดมา เมื่อได้ยินเสียงร้องครั้งแรกของพวกเขา น้ำตาก็ไหลออกมา เมื่ออุ้มพวกเขาขึ้นมาก็รู้สึกประหลาดใจที่พวกเขาตัวเล็กและอบอุ่นมาก ขอบคุณภรรยาของฉันเท่านั้น

ในตอนนั้นถ่ายวิดีโอด้วยสมาร์ทโฟนหรือกล้องที่จำชื่อไม่ได้ แต่ถ้าตอนนี้มีกล้องและสามารถย้อนเวลากลับไปได้ อยากถ่ายภาพ

โดยเฉพาะในช่วงที่พวกเขาเติบโตอย่างรวดเร็วในช่วงอายุ 1 ปี อยากเพิ่มความเร็วชัตเตอร์ ถ่ายต่อเนื่อง และจับภาพใบหน้าที่ดีที่สุดในเสี้ยววินาที

การพบเจอคนญี่ปุ่นที่ขาดจินตนาการและแสดงท่าทีไม่สุภาพต่อพนักงานชาวไทยในร้านอาหารที่ไทย

มีการร้องเรียนว่าเครื่องดื่มที่สั่งไม่ใช่ชนิดที่ต้องการ พนักงานชาวไทยบอกให้ไปตรวจสอบในครัวและพบว่าไม่มีปัญหา แต่ลูกค้ากลับไม่ขอโทษและเริ่มบรรยายเกี่ยวกับอุณหภูมิของเครื่องดื่มที่ควรจะเป็นให้พนักงานที่อาจไม่รู้จักเครื่องดื่มญี่ปุ่นฟัง

ในฐานะคนต่างชาติที่อาศัยอยู่ในไทย รู้สึกเสียใจและโกรธมาก ไม่อยากเป็นคนที่ขาดจินตนาการเช่นนี้

การได้อาศัยอยู่ในไทย ชอบประสบการณ์วัฒนธรรมต่างชาติและเดินทางไปต่างประเทศมามากมาย แต่การเดินทางและการอยู่อาศัยนั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ค่อยๆ ปลดปล่อยจากค่านิยมที่คนญี่ปุ่นคิดว่าควรจะเป็น ทำให้ชีวิตรู้สึกสบายขึ้น

เช้าวันทำงานจะซื้อกาแฟร้อนที่ร้านกาแฟหน้าสำนักงานในกรุงเทพฯ ระดับภาษาไทยอยู่ในระดับสนทนา แต่การสนทนากับพนักงานชาวไทยรู้สึกดีมาก

หลังจากการเดินทางระยะยาว พวกเขามักถามว่าไปไหนมาหรือหลังกลับจากญี่ปุ่นก็ถามว่าญี่ปุ่นเป็นอย่างไรบ้าง ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจ

ที่ร้านโจ๊กที่ไปทุกสัปดาห์ พวกเขาจำได้ว่าฉันไม่ชอบเครื่องใน จึงเสิร์ฟเมนูเดิมทุกครั้งที่ทักทาย
วันหยุดจะไปผ่อนคลายที่ร้านนวดเท้าไทยที่ไปเกือบทุกสัปดาห์ เจ้าของร้านพูดภาษาอังกฤษทำให้การสนทนาราบรื่นขึ้น

เมื่อสนใจการถ่ายภาพแต่ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร ได้รู้จักกับคุณนาโอยะ อาคาชิ ช่างภาพที่ทำงานในกรุงเทพฯ (@naoya_bkk) และได้เข้าร่วมกิจกรรมเดินถ่ายภาพที่เขาจัดขึ้น

ตอนนั้นไม่มีแม้แต่กล้อง ใช้สมาร์ทโฟนเข้าร่วม ได้เรียนรู้การมองและจัดองค์ประกอบภาพจากเขา รวมถึงดูมุมมองการถ่ายภาพของคนอื่นๆ ทำให้ได้เรียนรู้มากมาย

ในกลุ่มที่มีกล้องใหญ่และหนัก Shu-san (@tzu2010) เป็นคนเดียวที่ใช้กล้องคอมแพค〈RICOH GR3〉 ซึ่งเหมาะกับฉันที่ต้องการพกสัมภาระน้อยที่สุดในการเดินทาง

หลังจากกิจกรรมเดินถ่ายภาพ ได้เห็นผลงานของเขาและซื้อกล้องเดียวกันทันที หากไม่ได้พบกับสองคนนี้ ชีวิตการถ่ายภาพของฉันคงไม่เริ่มต้น

หนังสือ ‘深夜特急’ ของคุณซาวากิ โคทาโร่ ที่อ่านตอนมัธยมปลาย เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้สนใจการเดินทาง และเมื่อเป็นนักศึกษา ได้เดินทางไปเกาหลีโดยเรือเฟอร์รี่ เดินทางข้ามไทย-มาเลเซีย-สิงคโปร์ และเดินทางโดยรถไฟในอินเดีย

มีหลายประเทศที่อยากไป เช่น ตุรกี อิหร่าน และอื่น ๆ นอกจากการเดินทางของเขา ยังชอบผลงานที่ไม่ใช่นิยาย เช่น ‘凍’ และ ‘敗れざる者たち’ ที่แสดงถึงความลึกซึ้งของตัวละคร ทำให้หลงใหลในภูเขาและชอบมวย