นำขอบเขตและระยะทางกลับสู่ความเป็นนามธรรม | ช่างภาพ zawa | ISSUE #18

zawa ได้ศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยในญี่ปุ่นหลังจากที่ได้ไปแลกเปลี่ยนที่โอกินาวาเป็นเวลา 1 ปีในช่วงมัธยมปลาย เขาเริ่มรู้สึกแปลกแยกกับขอบเขตและระยะทางที่คำพูดสร้างขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ก่อนที่จะมาญี่ปุ่น เขาคิดว่าภาพทิวทัศน์ในบ้านเกิดไต้หวันเป็นสิ่งที่คุ้นเคย แต่เมื่อกลับไปหลังจากใช้ชีวิตในญี่ปุ่นสักพัก เขากลับพบว่ามีช่วงเวลาที่อยากจะกดชัตเตอร์มากขึ้นและมีการค้นพบใหม่ๆ มากมาย “เพราะการเดินทางระหว่างไต้หวันและญี่ปุ่น ทำให้เห็นมุมมองสองด้าน การค้นพบญี่ปุ่นและไต้หวันใหม่ซ้ำๆ มีผลอย่างมากต่อธีมการสร้างสรรค์” เขากล่าว

หนึ่งในประสบการณ์ที่สำคัญคือการตั้งคำถามว่า “ขอบเขตระหว่างไต้หวันและญี่ปุ่นอยู่ที่ไหน”

“เมื่อเรียนที่โอกินาวา ฉันรู้สึกว่าที่นี่เป็นญี่ปุ่น แต่ใกล้กับบ้านเกิดที่ไต้หวันมากกว่า จากชายฝั่งตะวันออกของไต้หวันสามารถมองเห็นเกาะโยนากุนิในวันที่อากาศแจ่มใส ระยะทางที่ใกล้จนสามารถข้ามไปด้วยถังน้ำมันได้ โอกินาวาเป็นสถานที่ที่เต็มไปด้วยวัฒนธรรมที่แตกต่าง แต่ก็มีบรรยากาศที่ใกล้เคียงกับบ้านเกิด” zawa กล่าวถึงความทรงจำในช่วงที่เรียนที่นั่น

อย่างไรก็ตาม คนที่อาศัยในโอกินาวามีหนังสือเดินทางญี่ปุ่น ซึ่งหมายความว่าเป็นคนญี่ปุ่น และเป็นดินแดนของญี่ปุ่น เป็นเรื่องธรรมดา แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ตระหนักว่าขอบเขตที่แท้จริงและระยะทางระหว่างสถานที่ต่างๆ อาจไม่จำเป็นต้องเป็นไปตามแนวคิดที่กำหนดไว้ในภาษา อาจมีขอบเขตที่ไม่สามารถวัดได้ตามจำนวนความคิดของคน

ขอบเขตที่ไม่ได้ถูกกำหนดด้วยเส้น แต่เป็นขอบเขตที่แต่ละบุคคลกำหนดขึ้นเอง เพื่อทดลองนำขอบเขตที่ชัดเจนกลับสู่ความเป็นนามธรรมอีกครั้ง zawa ได้จัดนิทรรศการภาพถ่ายที่แสดงถึงความไม่ชัดเจนของขอบเขตในปีนี้

ในนิทรรศการภาพถ่าย เขาได้ลดคำบรรยายให้น้อยที่สุดเพื่อให้ผู้ชมได้พิจารณาภาพถ่ายจากข้อมูลทางสายตาเพียงอย่างเดียว การแสดงภาพถ่ายของไต้หวันและญี่ปุ่นพร้อมกันโดยไม่เพิ่มคำอธิบาย ทำให้ผู้ชมสามารถเผชิญหน้ากับภาพถ่ายโดยปราศจากขอบเขตของคำพูด

“การได้รับฟีดแบ็กจากผู้ชมเกี่ยวกับวิธีที่พวกเขามองภาพถ่ายเมื่อมีหรือไม่มีคำพูด เป็นเหมือนการทดลองในเชิงการแสดงออก” zawa กล่าวถึงการเรียนรู้ที่ได้รับจากการสนทนากับผู้ชมในนิทรรศการ

“ฉันเชื่อว่าการถ่ายภาพอย่างต่อเนื่องจะช่วยให้ค้นพบมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์ได้” zawa กล่าว เขาเล่าถึงประสบการณ์ที่ได้รับคำแนะนำจากช่างภาพ Fujita Yozo ผู้เขียน ‘世間遺産放浪記’ และ ‘世間’ ว่า “การใส่ระยะทางและความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับวัตถุในภาพถ่ายจะดีขึ้น” เขากล่าวถึงความตั้งใจในการสร้างสรรค์ในอนาคต

สุดท้าย zawa กล่าวถึงการถ่ายภาพต่อไปจนกว่าจะค้นพบมุมมองที่เป็นเอกลักษณ์ท่ามกลางความไม่ชัดเจนของขอบเขตในยุคโลกาภิวัตน์ที่ทำให้ภาพลักษณ์ของความเป็นตัวตนมีมากมาย