ความพิเศษในชีวิตประจำวัน | 好 | 10 คำถามถึง Kodai Yamashita | ISSUE #50

เกิดในปี 1999 อาศัยอยู่ที่จังหวัดคานางาวะ ทำงานในบริษัทบันเทิง

เริ่มถ่ายภาพอย่างจริงจังในปี 2020 โดยเริ่มจากการบันทึกการเดินทาง แต่เมื่อเกิดโรคระบาดโควิด-19 จึงเริ่มถ่ายภาพที่มีธีมเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน เคยหยุดถ่ายภาพไปช่วงหนึ่ง แต่กลับมาถ่ายอีกครั้งในปี 2024

ปัจจุบันกำลังสร้างผลงานที่เน้นขยะ และมีกำหนดจัดนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรกในวันที่ 20 มีนาคม 2025 ชื่อว่า 'เข็มวินาทีที่ถูกทิ้ง'

ครั้งแรกที่ถ่ายภาพน่าจะเป็นตอนอนุบาลหรือช่วงประถมต้น ในการไปทัศนศึกษา

น่าจะมีการให้ใช้กล้องฟิล์มถ่ายภาพไปด้วย แต่จำไม่ค่อยได้ชัดเจน คิดว่าที่บ้านน่าจะยังมีภาพเหล่านั้นเก็บไว้ในอัลบั้ม

จนถึงช่วงที่เริ่มใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายภาพ (น่าจะช่วงประถม) ก็ยังใช้กล้องฟิล์มอยู่บ่อยครั้ง และการใช้กล้องฟิล์มในการถ่ายภาพดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติมากกว่าปัจจุบัน

เหตุผลแรกคือ การถ่ายภาพเป็นกิจกรรมที่หรูหราในแง่ของการเผชิญหน้ากับตัวเอง

แน่นอนว่าการถ่ายภาพที่สวยงาม สีสันดี หรือองค์ประกอบดีทำให้รู้สึกดี แต่ฉันคิดว่าฉันชอบการกระทำนี้เอง

เหตุผลที่สองคือ ทุกสิ่งทุกอย่างดูเหมือนจะพิเศษขึ้นเล็กน้อย

ไม่ว่าจะเป็นทางกลับบ้านที่ไม่พิเศษ หรือแสงที่ส่องผ่านม่าน หรือแม้แต่ขยะที่ตกอยู่บนถนน ทุกสิ่งเหล่านี้ดูพิเศษขึ้นเมื่อถ่ายภาพ และฉันชอบที่สามารถเก็บช่วงเวลาเหล่านั้นไว้ได้

ไม่ใช่ว่าฉันอยากห่างจากการถ่ายภาพ แต่รู้ตัวอีกทีก็ห่างไปแล้ว หลังจากถ่ายภาพชีวิตประจำวันได้ประมาณหนึ่งปี ฉันเริ่มรู้สึกเบื่อ และในช่วงนั้นงานก็ยุ่งมากขึ้น จึงหยุดถ่ายภาพไปโดยธรรมชาติ

แม้ว่าจะยุ่งแค่ไหน ฉันก็ยังพกกล้องเล็ก ๆ ไปด้วยเสมอเพื่อถ่ายภาพเมื่อมีโอกาส แต่ก็ยังไม่ถ่ายภาพอยู่ดี

มันแปลกมากที่การถือกล้องและการถ่ายภาพหายไปจากความคิดอย่างง่ายดาย

ฉันรู้สึกมีความสุขทุกวัน อาจจะไม่มีเหตุการณ์ที่มีความสุขมากเป็นพิเศษ

ฉันชอบปีนเขา และเมื่อถึงยอดเขาแล้วได้นั่งทานอาหาร ฉันรู้สึกถึงความสุขในการมีชีวิตอยู่มากที่สุด

เท่าที่จำได้ ครั้งสุดท้ายที่โกรธน่าจะเป็นตอนมัธยมต้น เมื่อทะเลาะกับเพื่อนร่วมทีมในชมรม

ฉันไม่ค่อยโกรธ สิ่งที่ไม่ชอบคือความไม่รับผิดชอบ

ช่วงที่เปลี่ยนจากนักเรียนเป็นผู้ใหญ่

เมื่อกลายเป็นผู้ใหญ่ ฉันรู้สึกว่าต้องหาคำตอบเองและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ซึ่งทำให้วิธีคิดเปลี่ยนไปอย่างมาก

ฉันไม่เก่งในการหาคำตอบที่ถูกต้อง แต่หลังจากเป็นผู้ใหญ่ ฉันสามารถก้าวไปในทิศทางที่คิดว่าถูกต้อง และรู้สึกว่าความคิดสร้างสรรค์ได้รับการขยายออกไป

ฉันจะพกกล้องออกไปเสมอ และเมื่อกลับมาจะนำกล้องออกจากกระเป๋า ทำความสะอาด และเก็บในตู้กันชื้น

ฉันไม่อยากเสียใจภายหลัง ดังนั้นแม้จะไม่มีเวลาถ่ายภาพในวันนั้น ฉันก็ยังพกกล้องไปด้วยเสมอ และมีภาพที่ถ่ายได้จากการทำเช่นนี้

การทำความสะอาดกล้องเป็นการแสดงความรักที่มีต่อกล้อง ฉันทำความสะอาดฝุ่นและเช็ดคราบสกปรกเสมอ

เพื่อนสมัยที่ฉันเล่นดนตรีในวงดนตรี

บางคนยังคงเล่นดนตรีและได้ขึ้นแสดงบนเวทีใหญ่ บางคนเป็นศิลปินสักและเปิดร้านของตัวเอง การที่มีเพื่อนที่ไม่ยอมแพ้และทำในสิ่งที่อยากทำมีอิทธิพลต่อฉันมาก

ฉันเลือกที่จะเป็นผู้ใหญ่เร็วกว่าเพื่อน ๆ แต่การที่ฉันถ่ายภาพและกล้าจัดแสดงเดี่ยวอาจเป็นเพราะมีเพื่อนที่ไม่ยอมแพ้ในฝันของพวกเขา

หนังสือภาพถ่าย ‘BACON ICE CREAM’ ของ 奥山 由之
เมื่อถ่ายภาพ ฉันมักจะได้ยินคำแนะนำให้อ่านหนังสือภาพถ่าย และนี่คือหนังสือภาพถ่ายเล่มแรกที่ฉันได้อ่าน

ตอนนั้นฉันไม่เข้าใจความคลุมเครือของภาพถ่ายชีวิตประจำวัน และคิดว่าภาพถ่ายที่ตรงไปตรงมาเช่นภาพบุคคลหรือภาพภูเขาเท่านั้นที่มีพลัง แต่ไม่ใช่เลย

ฉันคิดว่ามันมีอิทธิพลต่อสไตล์การสร้างสรรค์ของฉันในปัจจุบัน