การเชื่อมโยงและการแสดงออกภายใน | 10 คำถามถึง Masamiya Hikaru | ISSUE #2

แม่ของฉันเป็นคนจีนและพ่อเป็นคนออสเตรเลีย แต่ฉันเกิดและเติบโตในโตเกียว (หัวเราะ) ตอนนี้ฉันทำงานเป็นผู้กำกับศิลป์และนักออกแบบในโตเกียว และดูแลแบรนด์ที่ชื่อว่า 'aesthesia' (เอสเทเซีย)

ตั้งแต่เด็กฉันชอบวาดภาพ และมีชื่อเสียงในเรื่องการวาดภาพทุกที่ (หัวเราะ) หลังจากจบมัธยมปลาย ฉันได้เดินทางรอบโลกในฐานะนักเดินทางแบ็คแพ็คเกอร์ ประสบการณ์นั้นมีส่วนในการทำงานของฉันในปัจจุบัน

แรงบันดาลใจในการเดินทางรอบโลกมาจากการสอบกลางภาคในโรงเรียนมัธยม

ระหว่างการสอบ ฉันหยุดเขียนและมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นที่นั่งอยู่ข้างหน้า ทุกคนแต่งตัวเหมือนกันและทำข้อสอบเหมือนกัน มันทำให้ฉันรู้สึกว่าการใช้ชีวิตตาม 'ระบบราง' ที่ถูกกำหนดไว้ อาจทำให้สูญเสียความเป็นตัวเองได้

ฉันคิดว่าถ้าทุกคนตอบคำถามในแบบของตัวเอง มันคงจะน่าสนุกกว่านี้ (หัวเราะ)

จากประสบการณ์นั้น เมื่อฉันคิดถึงเส้นทางในมุมมองที่กว้างขึ้น ฉันก็ตัดสินใจว่าอยากรู้จักโลกและวัฒนธรรมที่ฉันไม่รู้จัก แม้ว่าฉันจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลยก็ตาม ฉันตัดสินใจที่จะ 'ออกไปสู่โลก!'
ประสบการณ์นี้ทำให้ฉันได้เรียนรู้ว่าคุณค่ามีมากมายและแตกต่างกันไปตามสถานที่ วัฒนธรรม และสภาพแวดล้อม และเมื่อไปยังประเทศอื่น มุมมองก็เปลี่ยนไป 180 องศา แต่ในทางกลับกัน แก่นแท้ของสิ่งต่างๆ ไม่เปลี่ยนแปลงไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนในโลก

ระหว่างการเดินทางรอบโลก ฉันได้ทำงานเป็นนักข่าวแฟชั่น ถ่ายภาพแฟชั่นบนถนน และแม้จะเป็นช่างภาพมือสมัครเล่น ฉันก็สามารถเข้าร่วมงานแฟชั่นวีคในต่างประเทศได้ (หัวเราะ)

ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็เริ่มไปงานแสดงแฟชั่น ภาพวาด และภาพถ่าย

สำหรับภาพถ่าย ฉันได้รับแรงบันดาลใจจากนิทรรศการ 'So Far So Goute' ของ Jean-Paul Goude ที่มิลานในอิตาลีตอนอายุ 20 ปี ฉันประทับใจมากกับความคิดสร้างสรรค์ที่ไม่ธรรมดานั้น

มันเป็นประสบการณ์ที่น่าจดจำในกรอบของการถ่ายภาพ

ฉันไม่มีความทรงจำแรกในการถ่ายภาพเลย คิดว่าคงถ่ายก่อนที่จะมีสติสัมปชัญญะ

เพราะแม่ของฉันมักจะพกกล้องติดตัวเสมอ ฉันคิดว่าเธอคงให้กล้องกับฉันถ่ายก่อนที่จะมีความทรงจำ

แต่ตอนเด็กฉันชอบวาดภาพมาก

ตอนนี้ฉันมองว่าการถ่ายภาพเป็นสิ่งที่มีเทคนิค และอาจมีความรู้สึกแบบวิศวกรอยู่บ้าง แม้ว่าจะมีความเป็นเครื่องจักรอยู่ก็ตาม

มันเป็นเรื่องนามธรรม แต่การถ่ายภาพคือ 'การจับภาพภายนอก' ส่วนการวาดภาพคือ 'การปล่อยออกจากภายใน'

ดังนั้นเมื่อฉันมองผ่านช่องมองภาพของกล้อง ฉันไม่ได้รู้สึกว่ากำลังตัดภาพทิวทัศน์ภายนอก แต่เป็นการแสดงออกผ่านความรู้สึกที่มองภาพวาด

ฉันคิดว่าฉันพยายามคิดเสมอว่าภาพถ่ายนั้นจะสามารถยกระดับเป็นภาพวาดได้อย่างไร

ถ้าไม่ใช่ผลงานที่สร้างขึ้นมาอย่างละเอียด ฉันไม่ค่อยยึดติดกับอุปกรณ์มากนัก

แม้ว่าฉันจะถ่ายวิดีโอในการทำงาน แต่ฉันมักจะตัดกรอบจากวิดีโอมาเป็นภาพถ่าย

เพราะฉันชอบความรู้สึกเฉพาะของภาพยนตร์ และการตัดส่วนหนึ่งของวิดีโอมาเป็นภาพถ่ายทำให้รู้สึกถึงการจับภาพในลำดับที่ต่อเนื่อง อาจเป็นได้ว่าการสร้างภาพถ่ายจากวิดีโอคือความใส่ใจของฉัน (หัวเราะ) เพราะสุดท้ายแล้วทั้งสองอย่างก็เป็นกรอบ

สำหรับกล้องถ่ายวิดีโอ ฉันใช้ 'Pocket Cinema Camera' ของแบรนด์ออสเตรเลีย 'Blackmagic'

ถ้าเป็นกล้องถ่ายภาพที่ใช้ประจำ ฉันชอบกล้องฟิล์ม 35 มม. ที่ใช้ง่ายและสะดวก ฉันใส่ใจในคุณภาพแต่ไม่ยึดติดกับแบรนด์

กล้องที่ใช้ประจำต้อง 'เป็นธรรมชาติและสะดวก' ฉันสามารถหยิบออกจากกระเป๋าแล้วถ่ายภาพในขณะนั้นได้
ฉันคิดว่าการเริ่มใช้กล้องฟิล์ม 35 มม. มาจากการพบกับ Hiroyuki Koshikawa ช่างภาพในยูเครนระหว่างการเดินทางรอบโลก

ฉันเคยมีกล้อง 35 มม. 'MINOLTA Riva ZOOM' ที่พบในร้านขายของเก่าในระหว่างการเดินทางรอบโลก แต่เมื่อกลับมาถึงบ้าน กล้องนั้นก็พังไปแล้ว ตอนนี้ฉันใช้ 'Canon autoboy 3' เป็นกล้องตัวที่สอง

ฉันชอบฟังเพลงของ 'Londrelle' ซึ่งเป็นกวีด้วย ฉันฟังมาตั้งแต่ก่อนที่เขาจะดัง
สิ่งที่ดีของเขาคือเนื้อเพลงและเนื้อหายังคงเหมือนเดิมตลอด 5 ปีที่ผ่านมา ฉันได้เรียนรู้ว่าสิ่งที่ดีในแก่นแท้จะไม่เสื่อมสลายไป

ฉันยังฟังอัลบั้ม 'Sunday Service' ที่โปรดิวซ์โดย 'Kanye West' อีกครั้ง และระหว่างทำงาน ฉันฟังเพลงของ 'Tchaikovsky', 'Mozart', และ 'AOKI TAKAMASA'

คลาสสิกช่วยให้ทำงานได้ดีขึ้น และฉันอยากให้ทุกคนลองฟัง (หัวเราะ)

ระหว่างการสร้างสรรค์ผลงาน ฉันมักจะอยู่ในภาวะที่ไม่คิดจะเลียนแบบใคร แต่ประสบการณ์มากมายในอดีตที่ได้รับแรงบันดาลใจมักจะปรากฏในช่วงเวลานี้

มันเป็นเหมือนกฎส่วนตัวในการแสดงออกถึงความต้องการที่จะแสดงออกจากภายใน

แต่ฉันมักจะได้รับแรงบันดาลใจจากการศึกษาอดีตมากกว่าจากบุคคลใดบุคคลหนึ่ง

เช่น เมื่อฉันต้องการถ่ายภาพเหมือนภาพวาดในห้องดนตรี ฉันก็จะศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของภาพวาดเหมือน

เมื่อฉันต้องการถ่ายภาพเหมือน ฉันต้องการค้นหาว่าใครเป็นคนแรกที่ทำให้ภาพเหมือนแพร่หลายผ่านการถ่ายภาพ และพบว่าเป็นช่างภาพชาวฝรั่งเศสชื่อ 'Nadar' ในปี 1850

'Nadar' ถ่ายภาพเหมือนของบุคคลที่มีชื่อเสียงและศิลปินในสตูดิโอถ่ายภาพในปารีสในขณะนั้น และที่น่าสนใจคือศิลปินอิมเพรสชั่นนิสต์ที่มีชื่อเสียงในญี่ปุ่น เช่น 'Monet' และ 'Cezanne' ได้ยืมสตูดิโอของ 'Nadar' เพื่อจัดนิทรรศการครั้งแรกของพวกเขา ซึ่งกลายเป็นจุดเริ่มต้นของกิจกรรมศิลปะอิมเพรสชั่นนิสต์ในปัจจุบัน

นอกจากนี้ แม้ว่าการถ่ายภาพทางอากาศด้วยโดรนจะเป็นเรื่องปกติในปัจจุบัน แต่ 'Nadar' ก็เป็นคนแรกที่ถ่ายภาพทางอากาศด้วยบอลลูน

การที่ผู้บุกเบิกภาพเหมือนและภาพถ่ายทางอากาศเป็นคนเดียวกันนั้นน่าสนใจมาก

การศึกษาอดีตทำให้ฉันได้รู้สิ่งใหม่ๆ และมันก็น่าสนใจเสมอ

เมื่อฉันอยู่ในปารีส ฉันได้ไปที่ที่ตั้งของสตูดิโอของ 'Nadar' แต่โชคไม่ดีที่ไม่มีร่องรอยเหลืออยู่ (หัวเราะ)

ฉันอยากลองใช้กล้องฟิล์ม 35 มม. 'Kyocera TD'
มันมีเลนส์ 'Carl Zeiss Tessar T*' ที่ให้คุณภาพดีและฉันก็ชอบรูปลักษณ์ของมัน

นอกจากนี้ 'LEICA minilux' ก็เป็นสิ่งที่ฉันสนใจมาตลอด แม้ว่ามันจะเป็นสินค้าหรูหรา
ราคาของมันเพิ่มขึ้นทุกปี ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นกล้องที่หายากและได้รับความรักจากหลายคน

ถ้าเป็นการถ่ายภาพบุคคล ฉันชอบภาพที่ถ่ายในขณะที่ฉันรู้สึกเชื่อมโยงกับจิตใจของอีกฝ่าย

ช่วงเวลาที่มีการเชื่อมโยงทางความรู้สึก กล่าวคือ ช่วงเวลาที่ตัวแบบแสดงออกถึงตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา ฉันชอบสถานการณ์ที่พวกเขาแสดงออกอย่างเป็นธรรมชาติและฉันรู้สึกดึงดูดและเข้าไปในโลกของพวกเขา

มันยากที่จะอธิบายด้วยคำพูด (หัวเราะ)

ถ้าเป็นภาพทิวทัศน์ ฉันชอบถ่ายภาพอาคารในต่างประเทศ สิ่งที่มีอยู่ในที่เดิมมาเป็นเวลานาน สิ่งที่มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าชีวิตของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์นั้น

การที่ฉันหรือคนอื่นทำสิ่งที่คิดว่า 'ไม่เจ๋ง' อย่างประนีประนอม

ในช่วงเวลาเหล่านั้น บุคลิกภาพของศิลปินหรือมนุษย์จะปรากฏออกมา

ฉันมีเพื่อนนักออกแบบมากมายรอบตัว ดังนั้นฉันมักจะได้รับหรือส่งเสื้อผ้าให้กัน (หัวเราะ)

บางครั้งเราก็แลกเปลี่ยนผลิตภัณฑ์ที่ทำขึ้นมา เพราะเป็นเพื่อนกัน พวกเขาจึงปรับเปลี่ยนการออกแบบให้เข้ากับความชอบของฉันได้ พวกเขาชอบทำสิ่งต่างๆ และยินดีที่จะฟัง ซึ่งอาจกลายเป็นไอเดียสำหรับคอลเล็กชั่นใหม่

นอกจากนี้ ฉันไม่ค่อยเก่งในการเลือกเสื้อผ้าจากร้านที่กำหนดไว้แล้ว

ฉันเป็นคนที่ถ่ายภาพตามความรู้สึก ดังนั้นการตั้งค่าจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์มาก แน่นอนว่าสภาพอากาศและสภาพแวดล้อมก็มีผล แต่ก็ขึ้นอยู่กับมุมมองของโลกในวันนั้นด้วย

แต่สำหรับโฟกัส ฉันชอบทำแบบแมนนวลตามความรู้สึก

สุดท้ายนี้ ขอเล่าเรื่องที่น่าขำเล็กน้อย (หัวเราะ)

ระหว่างการเดินทางรอบโลก ฉันได้นำกล้อง DSLR ของ 'Nikon' ไปด้วย แต่ชีวิตแบ็คแพ็คเกอร์นั้นค่อนข้างลำบาก กระเป๋าโดนกระแทกและมีทรายเข้าไปเมื่อฉันนอนริมทะเล จนทำให้ออโต้โฟกัสไม่ทำงาน

ฉันไม่มีเงินพอที่จะซื้อเลนส์ใหม่ จึงต้องถ่ายแบบแมนนวลเท่านั้น

ตอนแรกฉันไม่ชินกับการถ่ายแบบแมนนวลในช่วงเวลาที่ต้องการถ่ายภาพทันที แต่หลังจากทำต่อเนื่องมา 1 ปีครึ่ง ฉันก็ชินกับมัน และในที่สุดก็พบว่าปุ่มมันแข็งขึ้นเท่านั้น ไม่ได้พังจริงๆ (หัวเราะ)

แต่เมื่อชินแล้วก็ใช้งานได้ดี และฉันมั่นใจในความยืดหยุ่นของการถ่ายแบบแมนนวล

แม้ว่ามืออาชีพจะใช้แมนนวลเป็นพื้นฐาน แต่ประสบการณ์นี้ทำให้ฉันมีความรู้สึกในการปรับโฟกัสแบบแมนนวลอย่างเป็นธรรมชาติ และฉันคิดว่ามันเป็นโชคดี

นอกจากนี้ ถ้าจะใส่ใจในสิ่งที่สร้างขึ้น ฉันอยากจะเน้นไปที่ส่วนที่เป็นแมนนวล

ฉันคิดว่าสิ่งที่ทำให้ศิลปะเป็นศิลปะคือ 'บางสิ่ง' ที่อธิบายไม่ได้ ซึ่งเกิดจากรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ พระเจ้าอยู่ในรายละเอียด (หัวเราะ)