สัมผัสธรรมชาติและถักทอความทรงจำ | 10 คำถามกับ Kousuke Shimasaki | ISSUE #5

ผมชื่อ Kousuke Shimasaki เกิดวันที่ 2 มิถุนายน 1997 มาจากจังหวัดโคจิ ชีวิตจนถึงมหาวิทยาลัยนั้นห่างไกลจากการถ่ายภาพ

ในช่วงฤดูร้อนปีแรกของมหาวิทยาลัย ผมได้เดินทางไปเกียวโตกับแฟนสาว ซึ่งเธอได้ยืมกล้องมิเรอร์เลสจากแม่ของเธอมา และการกดชัตเตอร์ครั้งแรกนั้นเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมสนใจการถ่ายภาพ ความรู้สึกนั้นน่าสนใจมากจนผมเริ่มศึกษาการถ่ายภาพอย่างจริงจัง เริ่มจากการค้นคว้าจากช่างภาพต่างๆ และต่อมาก็ศึกษาเกี่ยวกับประวัติศาสตร์ของกล้องและภาพถ่าย จนกระทั่งผมได้เข้าสู่โลกของการถ่ายภาพอย่างเต็มตัว

ปัจจุบันผมเน้นการถ่ายภาพไลฟ์สไตล์เป็นหลัก และยังจัดนิทรรศการเดี่ยวในฐานะศิลปินร่วมสมัยผ่านแกลเลอรีต่างๆ เพื่อขยายขอบเขตการทำงานของผม

บนเว็บไซต์ของผมเอง ผมได้ระบุธีมหลักที่ผมยึดถือคือ 'การเชื่อมโยงกลิ่นของสถานที่กับความทรงจำ' ตั้งแต่เด็ก ผมมักจะรู้สึกถึง 'พลัง' ของสถานที่ที่ผมไปเยือนผ่านการเดินทาง และความรู้สึกนั้นยังคงอยู่จนถึงปัจจุบัน ผมได้กำหนดภาพนามธรรมนี้ว่าเป็น 'กลิ่นของสถานที่' เช่น ในสถานที่อันตรายอาจมีกลิ่นอันตราย เป็นต้น ผมยังจำกลิ่นของการเดินทางไปเกียวโตได้

นอกจากนี้ ผมยังสนใจในธรรมชาติและแนวคิดเกี่ยวกับอานิมิซึม การใช้ชีวิตในชนบททำให้ผมมีธรรมชาติล้อมรอบอยู่เสมอ ซึ่งอาจมีผลต่อการสร้างสรรค์ผลงานในปัจจุบัน เมื่อมาถึงโตเกียว ผมรู้สึกถึงความอึดอัดบ่อยครั้ง ผมรู้สึกถึงช่องว่างระหว่างธรรมชาติและเมือง และต้องการแสดงความเคารพและความอ่อนโยนที่มนุษย์มีต่อธรรมชาติผ่านภาพถ่าย

ผมอาจจะจำไม่ค่อยได้
ตอนเด็กๆ อาจจะเคยถ่ายภาพบ้างหรือไม่เคยเลยก็ได้

แต่ที่มากกว่าภาพถ่ายคือโอกาสในการใช้กล้องวิดีโอ เพราะพ่อของผมมักจะใช้กล้องวิดีโอ ทำให้มีภาพจำที่ชัดเจนกว่ากล้องถ่ายภาพ

อย่างที่กล่าวไปแล้ว จุดเริ่มต้นคือการเดินทางไปเกียวโตในปีแรกของมหาวิทยาลัย จากนั้นความรักในภาพถ่ายของผมก็เริ่มเติบโตขึ้น

ในวัยประถม ผมเล่นดอดจ์บอล ส่วนในช่วงมัธยมต้นและปลาย 6 ปี ผมเล่นเบสบอล ซึ่งทำให้ผมมีนิสัยชอบกิจกรรมกลางแจ้งมาก อาจจะเป็นเพราะเหตุนี้ที่ผมไม่ค่อยได้สัมผัสกับกล้อง แต่ผลกระทบนี้ทำให้ผมยังคงชอบออกไปข้างนอกเมื่อไม่ได้ทำงานที่บ้าน

ถ้าพูดตรงๆ เมื่อก่อนผมใส่ใจมาก แต่ในช่วงเดือนที่ผ่านมาความใส่ใจนั้นลดลง
สิ่งสำคัญที่สุดคือความรู้สึกที่เข้ากับตัวเอง เมื่อถือกล้องหรือกดชัตเตอร์ ความรู้สึกนั้นต้องส่งตรงถึงตัวเอง นั่นคือสิ่งที่สำคัญ

ผมมองว่ากล้องเป็นเพื่อนร่วมชีวิต ดังนั้นผมต้องการเลือกกล้องที่คิดว่าจะใช้ไปตลอดชีวิต ถ้าจะพูดให้ชัดเจนก็คือ ต้องมีสมดุลระหว่างน้ำหนักและความเบา นั่นคือเหตุผลที่ผมเลิกใช้มิเรอร์เลส มันไม่เข้ากับความรู้สึกของผม มือของผมใหญ่เพราะเล่นเบสบอล ทำให้การจับกล้องที่มีที่จับเล็กทำให้เหนื่อย

นอกจากนี้ สายตาของผมไม่ดี ทำให้กล้อง DSLR ที่มองเห็นได้ชัดเจนทางสายตาอาจจะเข้ากับร่างกายของผมมากกว่า ผมใช้กล้องหนักและกล้องคอมแพคสำหรับงานของผม เดิมทีผมใช้ Nikon D810 และตอนนี้ D850 เป็นเพื่อนร่วมทาง

ในงานศิลปิน ผมมักจะใช้เลนส์โฟกัสเดี่ยวแบบแมนนวลของ Voigtlander โดยเฉพาะ ULTRON 40mm F2 Aspherical SL IIs ที่มีความเบาเป็นจุดเด่น

ช่วงนี้ผมติดเพลง 'Crayon' ของ Fuji Taito ส่วนเพลงที่ฟังมาตลอดคือ 'incident' และ 'Way too nice' ของ KID FRESINO

สำหรับผมที่ใช้ชีวิตในโตเกียวในวัย 20 ปี ผมรู้สึกว่าแนวเพลง HipHop และ Rock เข้ากับตัวเองมาก

อาจจะมีหลายคน
แต่ที่แน่นอนคือแฟนสาวและครอบครัวของผม พวกเขาเป็นผู้ที่มีอิทธิพลต่อผมอย่างแน่นอน

ในการสร้างสรรค์ผลงาน ทั้งสองสิ่งนี้เป็นรากฐานของชีวิตที่ขาดไม่ได้ ในช่วงมหาวิทยาลัยผมยังไม่มีความรู้สึกนี้ แต่ผ่านกล้องและภาพถ่ายผมได้มาถึงความรู้สึกนี้

ในบรรดาผู้มีชื่อเสียง ผมเคารพในตัวของ Yamao Sansei, Suzuki Daisetsu, Sakamoto Ryuichi และ Miyazaki Hayao ผมรู้สึกถึงความสำคัญของการเป็นคนญี่ปุ่นและการรักษาธรรมชาติจากพวกเขา

ผมอาจจะชอบคนที่มีความอ่อนโยนตามธรรมชาติของมนุษย์

ตอนนี้ผมอยากใช้กล้อง Leica
เดิมทีผมใช้ M3 แต่เนื่องจากราคาฟิล์มที่สูงขึ้น ผมจำเป็นต้องปล่อยไป แต่ผมยังคงต้องการสัมผัสความประณีตและความหนักแน่นที่เกิดจากการสร้างด้วยมือมนุษย์อีกครั้ง

นอกจากนี้ผมยังอยากลองใช้กล้อง Leica รุ่นใหม่ล่าสุด ผมรู้สึกอยากสัมผัสกับความสุดยอดของ Leica ในรุ่นใหม่ล่าสุด

ผมชอบถ่ายภาพคนที่นั่งดื่มกาแฟในคาเฟ่ตอนกลางคืนหรือคนที่ยืนอยู่ในตรอกเงียบๆ ผมชอบสถานที่เงียบสงบที่ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมือง และแน่นอนว่าผมชอบธรรมชาติอันยิ่งใหญ่

เมื่อเร็วๆ นี้ ผมมักจะสังเกตเห็นดอกไม้เล็กๆ ที่บานอยู่บนถนน เมื่อสุนัขที่ผมรักเสียชีวิต ดอกไม้ดอกหนึ่งที่ไม่รู้จักได้บานขึ้นที่บ้าน นั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้น

แม้จะเล็กแต่ก็มีชีวิตอยู่เต็มที่ แม้จะไม่พูดแต่ก็พยายามมีชีวิตอยู่ ภาพเหล่านี้ดึงดูดสายตาของผม

ผมคิดว่าการคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองไม่เจ๋งเลย

ผมพยายามที่จะอยู่ในตำแหน่งที่เท่าเทียมกับผู้อื่นเสมอ และไม่คิดถึงผลประโยชน์ของตัวเองก่อน

อีกอย่างคือคนที่ไม่ปฏิเสธเมื่อมีความคิดเห็นที่แตกต่างจากตัวเอง หรือพูดง่ายๆ คือคนที่ไม่สามารถพูดว่าใช่หรือไม่ใช่ได้อย่างชัดเจน ผมรู้สึกว่าพวกเขาไม่ได้เผชิญหน้ากับตัวเองอย่างจริงจัง

ช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้ซื้อเสื้อผ้า

แต่ร้านเสื้อสูทสั่งตัด 'Auba Jaconelli' ที่ผมรับผิดชอบการถ่ายภาพนั้นเป็นที่ที่ผมพึ่งพาอยู่ ช่วงนี้ผมชอบสไตล์แจ็คเก็ต ในฤดูร้อนผมจะใส่เสื้อโปโลกับกางเกงยีนส์สวยๆ และรองเท้าโลฟเฟอร์ เพื่อให้ได้บรรยากาศแบบฝรั่งเศสในอดีต

โดยทั่วไปผมไม่ช้อปปิ้งออนไลน์ ผมจะซื้อของที่ผมคิดว่าดีด้วยตาของตัวเองไม่ว่าจะเป็นแบรนด์ไหนก็ตาม

ในการสร้างสรรค์ผลงาน ผมอาจจะไม่มีการตั้งค่าที่ชื่นชอบ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไม่ใช้แฟลช เพราะผมรักธรรมชาติ ผมให้ความสำคัญกับการใช้แสงธรรมชาติมากที่สุด

ความสามารถในการจับภาพช่วงเวลาที่ประกอบขึ้นในพื้นที่นั้นเป็นจุดแข็งของผม ดังนั้นแสงธรรมชาติที่ส่องเข้ามาในสถานที่นั้นจึงสำคัญมาก ในการถ่ายภาพเชิงพาณิชย์ ผมอาจจะจัดแสง แต่ผมไม่อยากใช้แสงที่มนุษย์สร้างขึ้นมากนัก